In de week van 23 maart begeleidde ik als assessmentpsycholoog mijn laatste live assessments. Een toch wat onwennige en ongemakkelijke situatie; de hele dag 1,5 meter afstand houden tot je deelnemer en met ontsmettingsdoekjes in de weer. En dan dat stemmetje in mijn hoofd dat zich afvroeg of ik er goed aan deed. Het beste wat je immers in deze situatie kan doen is zoveel mogelijk thuisblijven. Bovendien was er een acceptabel alternatief. Ik besloot daarom vanaf die week ook mijn eigen assessments via beeldbellen vorm te geven.
Dat was wel even wennen. Je moet weten dat ik geen early adopter ben. Nieuwe technieken worden door mij met enige argwaan bekeken en het liefste laat ik het aan anderen over om ze eerst uit te proberen. Daarna hoor ik wel hoe het bevalt en kan ik een weloverwogen keuze maken. Bovendien ben ik groot fan van ‘echt’ contact, al is het maar om iemand op zo’n pittige assessmentdag op zijn of haar gemak te kunnen stellen en de kleinste signalen goed waar te nemen.
Lang verhaal kort: uiteindelijk is het me enorm meegevallen. Wanneer zowel jij als deelnemer camera en microfoon goed hebben afgesteld en storing van buitenaf tot een minimum wordt beperkt, is het verkrijgen van een goed beeld van de assessmentkandidaat via videobellen uitstekend te doen. Bovendien geeft de onwennigheid het assessment een geheel nieuwe dimensie; hoe gaat de deelnemer om met onverwachte gebeurtenissen (kind komt de kamer binnen, internet valt weg, waarom blijft mijn gezicht toch zo donker?). Ik heb alle reacties voorbij zien komen: schrik, ergernis, slappe lach. Niet goed of fout maar vaak wel veelzeggend over de kandidaat.
Door de gekke omstandigheden zie ik als cadeautje nog meer van mensen dan ik wellicht op een normale assessmentdag zou zien.
Zo trof ik een deelnemer die zich uitermate goed had voorbereid; zij had voor diverse apparaten gezorgd als back-up en zich in een hotelkamer geïnstalleerd. Alles tot in de puntjes uitgedacht, heel consciëntieus. Een andere kandidaat had op de ochtend van zijn assessment gemerkt dat zijn internet haperde, heeft zijn laptop in de auto gegooid en het assessment bij zijn ouders voortgezet; zeer adequaat en besluitvaardig. Met een derde kandidaat hebben we heel wat afgelachen omdat zij maar voorover bleef buigen naar de camera toe; had ik weer een neus in beeld of zag ik enkel haar voorhoofd. Wat een warme vrouw en wat een humor!
Inmiddels voel ik mij aardig ervaren in het assessen via beeldbellen. Na wat gestotter werkt het proces nu vloeiend en logisch en kan ik deelnemers net zo op hun gemakt stellen als ‘in het echt’. Door de gekke omstandigheden zie ik als cadeautje nog meer van mensen dan ik wellicht op een normale dag zou zien. Deelnemers hoeven niet te reizen voor hun assessment en voelen zich doorgaans ontspannen in hun eigen omgeving. Toch verheug ik me stiekem al op de dag dat ik mensen weer live kan treffen. Het maakt mijn werk wellicht niet per se accurater, wel leuker!
